نامه
بیست

و من کتاب
له ع إلی زیاد ابن أبیه و هو خلیفة عامله عبد الله بن عباس علی البصرة و عبد الله
عامل أمیر المؤمنین ع یومئذ علیها و علی کور الأهواز و فارس و کرمان و غیرها

وَ إِنِّی أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ
بَلَغَنِی أَنَّکَ خُنْتَ مِنْ فَیْ‏ءِ الْمُسْلِمِینَ شَیْئاً صَغِیراً أَوْ
کَبِیراً لَأَشُدَّنَّ عَلَیْکَ شَدَّةً تَدَعُکَ قَلِیلَ الْوَفْرِ ثَقِیلَ
اَلظَّهْرِ ضَئِیلَ الْأَمْرِ. وَ اَلسَّلاَمُ

ترچمه:

این
نامه را به زیاد بن ابیه نوشته است که از سوی عبد الله بن عباس بر بصره فرمان می
‏راند و ابن عباس خود از جانب علی ( ع ) فرمانروایی اهواز و فارس و کرمان را داشت
.

به خدا سوگند می‏ خورم ، سوگندی راست که اگر به من خبر رسد که
در غنایم مسلمانان به اندک یا بسیار خیانت کرده‏ ای ، چنان بر تو سخت گیرم که کم
مایه مانی و بار هزینه عیال بر دوشت سنگینی کند و حقیر و خوار شوی . و السلام

نامه
بیست و یک

و من کتاب
له ع إلی زیاد أیضا

فَدَعِ الْإِسْرَافَ مُقْتَصِداً،وَاُذْکُرْ فِی اَلْیَوْمِ
غَداً،وَأَمْسِکْ مِنَ اَلْمَالِ بِقَدْرِ ضَرُورَتِکَ،وَ قَدِّمِ اَلْفَضْلَ
لِیَوْمِ حَاجَتِکَ، أَتَرْجُو أَنْ یُعْطِیَکَ اَللَّهُ أَجْرَ
اَلْمُتَوَاضِعِینَ،وَ أَنْتَ عِنْدَهُ مِنَ اَلْمُتَکَبِّرِینَ،وَتَطْمَعُ وَ
أَنْتَ مُتَمَرِّغٌ فِی اَلنَّعِیمِ تَمْنَعُهُ الضَّعِیفَ،وَالْأَرْمَلَةَ أَنْ
یُوجِبَ لَکَ ثَوَابَ الْمُتَصَدِّقِینَ،وَ إِنَّمَا اَلْمَرْءُ مَجْزِیٌّ بِمَا
أَسْلَفَ وَ قَادِمٌ عَلَی مَا قَدَّمَ. وَ اَلسَّلاَمُ

ترچمه:

نامه‏ای
از آن حضرت ( ع ) نیز به زیاد .

از زیاده‏ روی بپرهیز و میانه ‏روی پیشه کن . امروز به فکر
فردایت باش . از مال به قدر نیازت نگهدار و آنچه افزون آید ، پیشاپیش برای روزی که
بدان نیازمند گردی ، روانه دار . آیا امید آن داری که خداوندت پاداش متواضعان دهد
، در حالی که ، در نزد او از متکبران هستی . آیا در حالی که ، خود در ناز و نعمت
فرو رفته ‏ای و آن را از ناتوانان و بیوه زنان دریغ می‏ داری ، طمع در آن بسته‏ای
که ثواب صدقه ‏دهندگانت دهند ؟ آدمی به آنچه پیشاپیش فرستاده ، پاداش بیند و بر سر
آن رود که از پیش روانه داشته . والسلام